Nadat ik in een reisprogramma de, voor mij toen nog onbekende, Eolische Eilanden zag, wist ik dat het niet lang meer zou duren voordat ik er heen zou gaan. Dit was in oktober 2016. Omdat weinig mensen van het bestaan van deze eilanden afweten, heb ik besloten om er over te schrijven. Wie weet inspireert het je voor het bepalen van je volgende vakantie, of kun je het eens op je bucket list schrijven. Ben je ooit op (een van) deze eilanden is geweest? Laat het me weten!
De Eolische eilanden is een groep van 7 vulcanische eilanden. Op geen van de eilanden is een vliegveld maar Easyjet vliegt van Amsterdam naar Catania, op Sicilie, de dichtsbijzijnde luchthaven. Ik had het geluk aan de linkerkant van het vliegtuig te zitten, waardoor ik, door het heldere weer, alle 7 eilanden vanuit mijn raampje kon zien
Mijn doel voor deze trip was om 5 eilanden te bezoeken. Allereerst Lipari, het hoofdeiland. Vanuit daar een dagtrip naar Vulcano. Vervolgens naar Salina, gevolgd door Panarea. En vanuit Panarea een dagtrip naar Stromboli. Mede i.v.m. de geografische ligging laat ik Alicudi en Filicudi letterlijk en figuurlijk links liggen. Zo heb ik ook nog wat te wensen over.
Dag 1, Lipari: de zuidkant
Lipari is het makkelijkst te bereiken vanuit de haven van Milazzo, in Noord-Oost Sicilie. Om vanuit Catania naar Milazzo te komen, neem je eerst de bus naar Messina en vanuit daar een bus naar Milazzo. Totale reistijd vanuit Catania is zo'n 3 uur. Maar wel met mooie uitzichten over de Siciliaanse Noord-Oost kust. Met helder weer kun je vanuit Milazzo de eilanden zien liggen. Met een draagvleugelboot vaar je in een uur naar Lipari
Na het inchecken gelijk een wandeling gemaakt over de zuidkant van het eiland. Diegenen die mij goed kennen weten dat ik veel van de wereld heb gezien. Maar zelden heb ik vanuit verrassing en verbazing over de natuur zoveel in mijzelf gepraat als tijdens deze wandeling. Herhaaldelijk kwamen woorden als 'paradijs', 'schitterend', 'wauw en 'ongelooflijk' naar boven. En deze blijven extra hangen als je ze hardop tegen jezelf zegt. Eigenlijk hoef ik hier weinig over te vertellen. Bekijk de foto's en oordeel zelf.
Dag 2, Lipari: Lipari Stad
Lipari Stad in de morgen, ruim een uur na zonsopkomst. Wat een mooie en rustieke omgeving. De geur van koffie en vers brood komt je tegemoet in de wandeling naar Marina Corta, de toeristische haven. Vissers en zeemannetjes zijn al in de weer en langzaam mengen enkele toeristen zich bij de haven. Hoewel het 10 oktober is, is de temperatuur al ca. 19 graden. De middellandse zee ligt er strak bij. De zon schijnt al goed en verlicht de beige parasols. De ontbijttafeltjes staan netjes klaar om benut te worden.
Ik ben hier echter niet om te ontbijten, maar om te duiken. Hoewel ik 16 jaar geleden mijn PADI Advanced Certificate heb gehaald, komt het gemiddelde aantal duiken die ik heb gemaakt op nog geen 1 per jaar. Te weinig vind ik zelf. Daarom gelijk maar voor 2 duiken ingeschreven. De wateren rond de Eolische eilanden staan bekend als heel blauw en zeer helder. Ik heb er zin in. Duikschool La Gorgonia is gesitueerd op een prachtige plek, aan een trap-achtig straatje die uitkomt bij een kathedraal en uitkijkend op de haven.
Vriendelijke mensen begeleiden je met de spullen en helpen je, met behulp van een steekwagentje, op weg naar de boot. Elke keer is het weer even inkomen. Wetsuit, waterschoenen, flippers, masker, weightbelt en duikvest met tank aan. Weer even de tekens doornemen en vervolgens jezelf achteruit het water in gooien. En dan onder water oefenen met noodprocedures als masker klaren en de zuurstof (regulator) in en uit je mond halen. En zorgen dat je jezelf in diepte stabiliseert met de inflate/deflate functie en de controle over je ademhaling. De eerste 5 minuten van de eerste duik zijn nooit leuk, de dan begint het langzaam te wennen en vervolgens is het geniet
Maar bij de tweede duik was alles routine en dit was een volledig genieten. Nu staat de Middelllandse zee niet bekend om zijn gigantische vissen, maar heel veel verschillende kleine vissen zijn er wel. En af en toe een groepje barracuda's, tonijn of zeebaars. En helder is het zeker, met ruim 15 meter zicht in ieder geval. Prachtige ervaring. Terug in de haven eerst lunchen met een panini en espresso, hoe eenvoudig maar lekker kan het zijn. Daarna een wandeling langs het fort op de heuvel, die een prachtig uitzicht op zowel Marina Corta als Marina Lunga biedt.
Lipari heeft me vandaag alweer verrast. En dit is nog maar het eerste van de 5 Eolische eilanden die ik bezoek. Maar de verhalen van de verschillende, voornamelijk Euopesche, toeristen die ik tegen kom, liegen er niet om. De andere eilanden beloven stuk voor stuk prachtig te zijn, ieder meteen eigen karakter. Er staat me dus nog wat te wachten.
Dag 3, Lipari: het midden en noorden
Dag 3 op het eiland Lipari. Vandaag stond de Noordkant op mijn programma. Al lopend welteverstaan. Vanmorgen nog een beetje regenachtig, waardoor de regenboog te zien was, maar al gauw verdwenen de buien op weg naar Quattropani, vanwaar een mooi uitzicht op de eilanden Aliculi, Filicudi en Salina
Omdat het vandaag nog al veel lopen was, probeerde ik op sommige stukken een lift te krijgen. Hoewel ik op vakantie meestal vrij veel geluk heb met liften, viel dat dit keer flink tegen. Niet alleen omdat er weinig verkeer was, maar de locals die passeerden haalden glimlachend hun schouders op, toeristen keken me skeptisch aan, wijzend naar die ene koffer op de achterbank en werklui gingen extra breed in de cabines van hun Piaggio Apecars zitten, ogenschijnlijk verontschuldigend over de beperkte ruimte. Kennelijk was er achterin de lege laadbakken van deze driewielers ook geen plek. De pakketbezorger in de rode bestelauto leek van goede wil, maar sloeg vaker af dan dat hij rechtdoor ging. Pas bij de 5e keer dat hij mij passeerde stopte hij om me mee te nemen, omdat hij even vier kilometer lang geen bezorgadres had. Nu kwam ik aan in Acqualcalda, een rustige badplaats in het Noorden van Lipari met zowel prachtig uitzicht op Salina alsmede Panarea en Stromboli. Hier even uitgerust om vervolgens weer verder te gaan naar Porticello aan de oostkant van het eiland. Een vreemde plek, omdat vervallen industrie hier samengaat met strandrecreatie aan een decor van krijtachtige rotsen en een prachtige turkoise zee
Vanaf hier is het nog een kilometer of 4 lopen naar Canneto, de populairste badplaats van het eiland, maar in oktober lekker rustig. Hier even rusten om de laatse 3 kilometer naar te maken. Met ruim 15 kilometer in de benen en blaren op de voeten, was het heerlijk zwemmen in het nog warme water van de haven van Lipari Stad. En ja, ook vandaag heeft Lipari mij opnieuw verrast. Wat is het hier mooi!
Dag 4, Vulcano
Vandaag een dagtocht naar het eiland Vulcano gemaakt. Het woord Vulkaan is naar Vulcano genoemd, want volgens een Romeinse legende woonde de vuurgod Vulcanus hier. Vulcano heeft drie vulkanen, waarvan een nog actief (hoewel sinds 1890 niet meer uitgebarsten), de Gran Cratere. Vulcano ligt het dichtst bij Lipari (het hoofdeiland) en is 10 minuten varen. Zodra de deuren van de draagvleugelboot open gaan, ruik je dat je er bent. Een aroma van (rotte) eieren komt je tegemoet, maar met een beetje wind op het eiland is dat wel uit te houden.
Een wandelpad leidt je in ongeveer een uur naar de Gran Gratere. Deze wandeling biedt een prachtig uitzicht op Vulcano en alle andere Eolische eilanden.
Boven is een mooie rondwandeling om de indrukwekkende krater heen, een maanlandschap lijkt het wel. Aan de oostkant vertoont deze krater fumarole activiteit, waarbij zwaveldampen (en eiergeur!) vrijkomen. Uitkijken waar je loopt dus, anders smelten de zolen onder je voeten vandaan.. De dampen geven het een mysterieus tintje, maar blijf er niet te lang in staan want je moet er van kuchen en je stinkt een uur in de wind!
De totale wandeling naar, om en van de krater duurt nog geen 3 uur, maar is werkelijk prachtig. Als je wilt kun je je beneden nog baden in een warm modderbad. Dit fosforbad schijnt een helende werking te hebben. Maar voor mij heeft een Italiaanse Espresso dat ook en ik kies dan ook voor deze minder omslachtige variant. Terug in Lipari neem ik een douche, stop mijn kleren in de waszak en geniet ik van de zon op mijn balkon. Nederland lijkt nog steeds heel ver weg.
Dag 5, Salina: Santa Marina, Malfa & Pollara
Vandaag ben ik op het eiland Salina aangekomen, het groenste van de Eolische eilanden. Salina is van afstand al snel te herkennen aan de conische vormen van de bergen Fossa delle Felci & Monti dei Porri (zie eerdere foto's vanaf Lipari en Vulcano). Hoewel het eiland nog geen 2500 inwoners heeft zijn er regelmatige busverbindingen naar alle plaatsen op het eiland. Ik verblijf in Santa Marina, een knusse havenplaats.
Vanmiddag met de bus naar Malfa gegaan, de grootste plaats op het eiland, gelegen aan de Noordkant van het eiland. Aan de voet van een vallei, tussen de twee bergen. Je vindt hier wijngaarden met witte druiven. Hier wordt de zoete witte wijn Malvasia geproduceerd, erg lekker! Malfa heeft een klein haventje met voornamelijk vissersboten.
Na een late maar uitgebreide lunch, rond vier uur de bus gepakt naar Pollara, aan de westkant. Hier keek ik erg naar uit, omdat ik van andere toeristen al had gehoord dat dit erg mooi was. Pollara ligt prachtig ingesloten in een groene bergkam, op een plateau boven de zee met een mooi gevormde rotswand.
Pollara is bekend als de filmlocatie van de in Italie welbekende film 'Il Postino' (1994), over een postbode die verliefd is op de barvrouw maar totaal niet weet hoe hij dit moet aanpakken en daarom de hulp inschakelt van een bekende dichter. Enkele scenes spelen zich af op het enige maar schitterende rotsachtige strand. Om hier te komen moet je zo'n 15 minuten lopen, maar deze kleine moeite is niets vergeleken met de beloning beneden. Echt heel erg mooi. En, dat ik hier bewust aan het einde van de dag heen ging, was niet voor niets; Een prachtige zonsondergang!
Dag 6, Salina: Fossa delle Felci, Rinella & Lingua
Vandaag heb ik de hoogste berg (Fossa delle Felci) beklommen, vanuit Santa Marina. Dit was bijna twee uur alleen maar klimmen en klimmen, bijna geen recht stuk te bekennen. Ik heb een goede conditie maar was echt bek af toen ik boven was. Daar hoorde ik ook van een toerist dat dit tevens de zwaarste kant was. Maar goed. bovenop ging het een stuk makkelijker en hier heb je een mooi uitzicht op de andere berg, Monti dei Porri, op de kleine havenplaats Rinella (in het zuiden). en de vallei van Malfa (aan de noordkant).
De afdaling naar Rinella, was minder zwaar maar wel lang. Uiteindelijk was ik na 3 1/2 uur in Rinella. Het was 26 graden vandaag, dus de duik in de zee was heerlijk, Zo ook de Panini Caprese en de Espresso Italiano.
Vanuit Rinella kun je de boot terug nemen naar Santa Marina. Maar de boot ging niet omdat de zee te ruig was, dus nam ik de bus. Uitgestapt in Lingua voor een korte sightseeing. Hier bevindt zich een voormalig zoutmeer (vroeger werd hier zout gewonnen, vandaar dat het eiland de naam Salina heeft) dat nu een plek is voor migrerende vogels. De laatse 3 kilometer naar Santa Marina terug gelopen, tegen zonsondergang in een heerlijke zwoele avondwind.
Ook Salina is een prachtig eiland dat zeker de moeite waard is om te bezoeken. Met een geheel eigen sfeer en heel relaxed. Kortom, schrijf deze ook maar op je bucket list!
Dag 7, Panarea
Vandaag weer de boot genomen en op Panarea aangekomen. Even een rustdagje.
Dag 8, Stromboli (dagtocht)
Vandaag heb ik de boot naar Stromboli genomen. Stromboli bestaat bijna geheel uit een vulkaan, Het is de meest actieve vulkaan van Europa. Elke dag barst de vulkaan uit in de 3 kraters. Het eiland wordt ook wel de vuurtoren van de Middellandse zee genoemd.
Ik wilde graag deze kraters zien, maar wat ik al gehoord en gelezen had; de kraters liggen op ca 750 meter, het uitkijkpunt hiervoor bevindt zich op ca 900 meter, maar als individuele hiker mag je maar tot ca 400 meter komen. Een andere optie is om een georganiseerde groepstour te doen. Maar a) deze zijn duur, b) ik houd niet van georganiseerde tour en c) ik houd niet van grote groepe. De optie die ik dus had is wandelen naar het uitkijkpunt op 400 meter. Een betrekkelijk eenvoudige wandeling. Hier heb je een schitterend uitzicht op de Sciara del Fuoco (vuurstroom). In het verleden is hier regelmatig lava in een rechte stroom naar de zee gestort. Vanuit dit punt kun je de krater deels van de zijkant zien.
Hier kwam ik 3 Italiaanse wandelaars tegen en ik vroeg hen of ze wisten waar het kleine kronkelende pad dat ik zag, heen ging. Ze gaven aan dat het pad dicht was omdat je daar niet mocht komen. Dit weerhield mij er niet van om het pad te proberen. Dit ging aardag, maar zo af en toe flink stijle stukken, en je glijdt snel met je voeten weg in het mulle vulkaanzand. Maar met behulp van een stok die ik vond, ging het redelijk. Uiteindelijk werd het pad steeds beter en kreeg ik steeds meer zicht op de vulkaan, zo nu en dan hoorde ik deze ook flink bulderen. Ik kwam nu ook lava vluchthutten tegen.
Het vulkaanlandschap werd steeds mooier en panoramischer. Het opmerkelijke was dat ik helemaal geen mensen zag. Ook toen ik eenmaal boven bij het uitkijkpunt op 916 meter was, was er helemaal niemand te zien, zelfs in de verste verte niet. Dit hele prachtige vulkaanlandschap had ik helemaal voor mijzelf! En regelmatig dat bulderende geluid van de vulkaan met omhoogspattend lava (dit laatste ging echter vaak zo snel dat het me niet lukte om dit goed op de foto of video te krijgen helaas). Weer zo'n moment dat ik tegen mijzelf ga praten...
Een van de redenen dat ik helemaal geen mensen zag heeft ermee te maken dat alle georganiseerde groepen volgens het zelfde principe werken.. ze vertrekken allemaal in de tweede helft van de middag, lopen langzaam naar boven, zien de zon onder gaan boven op de het uitkijkpunt, kijken in de schemer naar de uitbarstingen in de kraters en lopen in het donker terug. Ik was rond half twee bij het uitkijkpunt, met de wetenschap dat de georganiseerde groepen rond 15.00 uur vanuit het dorp beneden zouden vertrekken om naar boven te gaan. Daarom niet te lang boven gebleven en in rap tempo via de stijle helling van vulkaanzand naar beneden gegaan. Ik was nog maar net in het dorp en ik kwam de groepen al tegen. Lachend in mijzelf, over het avontuur dat ik had beleefd. Eerst een biertje.
Dag 9, Panarea
heb ik Panarea verkend. Dit is het kleinste van de Eolische eilanden. Met een prachtig Grieks getint plaatsje met smalle straatjes, waar geen autos komen, alleen electrische golfkarretjes en driewielers. Het eiland telt nog geen 300 inwoners. Uit de informatie van Wikipedia zou je kunnen afleiden dat het onderwijs hier goed en persoonlijk is. Ik citeer: 'Op het eiland is één onderwijsinstelling, voor zowel lager als middelbaar onderwijs. Er zijn twee docenten en twee scholieren'.
In de zomer schijnt Panarea zeer druk te zijn en het décor van de jetset, maar nu is het erg relaxed met maar weinig toerisme. En ook hier was ik op de mooiste plekken in mijn eentje, tijdens een wandeling over het eiland. Zoals bovenop Punta Curvo, het hoogste punt van Panarea met panoramisch uitzicht over de andere eilanden, de kustlijn van Sicilie en de Etna.
En Capo Milazzese, waar een dorp uit de bronzen tijd is ontdekt. En het daarachter gelegen Cala Junco, een prachtige halfingesloten baai, met zeer helder water.
Ja ook Panarea is prachtig! Dit was mijn laatste dag op de Aeolische eilanden, jammer om te gaan, maar wat kijk ik er goed op terug
Tot slot
Ik kijk terug op een schitterende tijd op de 5 (van de 7) Eolische eilanden. Ze zijn prachtig. Elk eiland heeft weer een eigen sfeer en een verrassende natuur. Van tevoren hoor je van andere toeristen over de mooie en fijne plekken die er zijn, en dat geloof je dan. Maar als je er eenmaal bent zijn ze nog mooier en fijner dan dat je je had voorgesteld. Of eigenlijk kun je je de schoonheid en de sfeer van die plekken niet eens voorstellen. En juist dat maakt ze zo verrassend! Mijn advies: Schrijf ze allemaal maar op je bucket-list.
Ik ben gaan schrijven over de Eolische eilanden omdat ze in Nederland betrekkelijk onbekend zijn. Mochten mijn verhalen en foto's je hebben geïnspireerd, mocht je er graag heen willen of ken je iemand die er heen wilt, schroom dan niet om advies of informatie aan me te vragen. Ik help je graag!
Comments